Seademon Says
Baru-baru ini ditularkan di dalam Facebook dan
WhatsApp sebuah video mengenai cara negara China memperluaskan penguasaannya
dengan menggunakan kekuatan ekonomi.
Video tersebut membandingkan usahasama China-Sri Lanka di pelabuhan laut
dalam Hambantota dengan usahasama-usahasama yang dijalankan di Malaysia,
membuktikan bahawa Malaysia juga boleh berakhir bukan sahaja menjadi sebuah
negara yang dibelenggu masalah hutang yang besar, tetapi juga bakal hilang
pegangan ke atas aset-aset tersebut.
Secara kasar, berhutang keada China dengan
sebegitu banyak untuk projek-projek tersebut adalah amat menakutkan,
terutamanya untuk mereka yang tidak mendapat gambaran penuh. Namun, membandingkan Malaysia dengan Sri
Lanka bukanlah suatu perkara yang bijak.
Pelabuhan laut dalam Hambantota terletak di dalam
kawasan bekas Presiden Sri Lanka iaitu Mahinda Rajapaksa dan kos pembinaannya
adalah lebih dari $1 billion. Sebuah
lagi projek yang dibina di dalam kawasan Mahinda ialah Lapangan terbang Mattala
Rajapaksa yang terletak 30 kilometer dari pelabuhan tersebut. Sehingga kini, lapangan terbang tersebut
digunakan oleh hanya beberapa ratus orang seminggu hinggakan ianya diberi
gelaran “lapangan terbang paling sunyi di dunia.”
Hambantota ialah sebuah wilayah yang terpencil di
Selatan Sri Lanka. Jaraknya dengan
bandar yang paing hampir iaitu Galle ialah 130 kilometer, manakala jaraknya
dengan ibu negara Sri Lanka iaitu Colombo ialah 240 kilometer. Jumlah penduduknya hanyalah sekitar 12,000
orang dan ianya merupakan sebuah wilayah yang tersisih dari sebarang
pembangunan. Masalah pelabuhan laut
dalam Hambantota ialah kedalaman airnya yang tidak mencukupi untuk kapal-kapal
dagang yang besar untuk masuk ke pelabuhan tersebut. Maka, ianya tidak menjadi suatu destinasi
bagi syarikat-syarikat perkapalan besar.
Tiada siapa yang ingin berpindah ke sana kerana ianya berada terlalu
jauh dari pembangunan. Ini menyebabkan
kedua-dua pelabuhan dan lapangan terbang tidak dapat menjana pendapatan untuk
menampung kos operasinya sendiri, apatah lagi untuk membayar pinjaman yang
telah diterima daripada China.
Jumlah hutang yang ditanggung oleh Sri Lanka ialah
hampir $65 billion. Dari jumlah
tersebut, $8 billion adalah hutang kepada China. KDNKnya (Keluaran Dalam Negara Kasar) ialah sebanyak
$81.32 billion. Kadar hutang kepada
KDNKnya pula ialah 75 peratus manakala rizab matawang asingnya ialah $7.2
billion. Kerajaan Sri Lanka menggunakan
95.4 peratus pendapatannya untuk membayar hutang. Inilah sebab-sebab Sri Lanka mengambil jalan
untuk melangsaikan hutang-hutangnya untuk kedua-dua projek tersebut dengan cara
menyerahkan pegangan kepada negara pemiutang (China).
Bandingkan apa yang terjadi dengan projek ECRL
yang bernilai $13.1 billion (RM55 bilion).
Malaysia mengambil pinjaman sebanyak $11.14 billion (85 peratus dari kos
keseluruhan projek atau RM46.75 billion) dari China manakala selebihnya
dibiayai melalui program sukuk yang dikendalikan oleh institusi-institusi
kewangan tempatan.
Projek Forest City di negeri Johor pula merupakan
sebuah program pembangunan bernilai $100 billion selama 20 tahun. Walaupun jumlah yang diperuntukkan bagi
setiap fasa projek tersebut adalah merupakan maklumat sulit syarikat yang
membangunkan projek tersebut, ianya dianggarkan sekitar $5 billion
setahun. Projek tersebut telah bermula
pada tahun 2015 dan sehingga kini 11 peratus telah dilaksanakan. Pada akhir bulan Disember 2016, Forest City
berjaya membuat penjualan 17,000 unit apartmen bernilai $2.9 billion. Tempoh pembangunan projek tersebut masih
berbaki 17 tahun lagi.
KDNK Malaysia kini berjumlah $320.25 billion
(RM1.3 trillion) untuk tahun 2017. Ini
menjadikan kos projek ECRL pada kadar 4.1 peratus dari KDNK manakala projek
Forest City pada kadar 1.6 peratus setahun.
Jumah hutang keseluruhan negara ialah sebanyak RM685.1 billion atau 50.9
peratus dari KDNK. Dari jumlah ini,
RM662.4 billion adalah hutang dalam negara manakala hanya RM22.7 billion
merupakan hutang luar pesisir pantai.
Yang menariknya, setakat bulan Oktober 2017,
hutang Amerika Syarikat kepada China berjumah $1.2 trillion, iaitu 19 peratus
dari sejumlah $6.3 trillion dalam bentuk bil-bil Perbendaharaan, wang, dan
bon-bon yang dipegang oleh negara-negara luar.
KDNK AS pada tahun 2016 adalah sebanyak $18.57 trillion dan ini
menjadikan kadar hutang AS kepada China berbanding KDNKnya sebanyak 6.5
peratus.
Sudah tentu kita boleh membiayai projek-projek di
atas tanpa mengambil sebarang pinjaman.
Rizab matawang asing kita berjumlah RM414.71 billion ($102.17 billion),
lebih dari mencukupi untuk pembiayaan kedua-dua projek tersebut. Jika kita
gunakan kaedah di zaman Tun Mahathir, Petronas mempunyai pegangan tunai
sebanyak RM129 billion ($31.8 billion) manakala KWSP mempunyai aset-aset yang
bernilai $771 billion ($189.9 billion).
Ini tidak termasuk pegangan tunai dan aset-aset kepunyaan Khazanah,
Tabung Haji, KWAP, SOCSO, PNB dan lain-lain institusi kerajaan.
Sekiranya kadar hutang kepada KDNK sebanyak 50.9
peratus merisaukan anda, ianya pernah berada pada kadar 103.4 peratus semasa
Mahathir merupakan Perdana Menteri pada tahun 1985. Dan suatu jumlah bersamaan dengan 24 peratus
KDNK juga telah hilang dalam skandal Forex BNM pada tahun 1991 iaitu semasa
Mahathir masih lagi Perdana Menteri Malaysia.
24 peratus daripada KDNK sekiranya ia berlaku sekarang bersamaan dengan
hilangnya RM315 billion dari RM1.3 trillion.
Sebagai perbandingan, kadar hutang kepada KDNK Singapura ialah 112
peratus dan negara tersebut berada di tangga ke-10 dari 17 negara yang
mempunyai kadar hutang berbanding KDNK paling tinggi di dunia yang disenaraikan
oleh Business Insider, UK. Jepun
menduduki tempat pertama dengan kadar 239.2 peratus!
Kita tidak jatuh bankrap semasa zaman Mahathir
jadi mengapa perlu kita takutkan kadar hutang berbanding KDNK sebanyak 50.9
peratus bila asas ekonomi kita jauh lebih kukuh sekarang berbanding 103.4
peratus semasa asas kita lemah? Jepun
dan Singapura juga tidak jatuh bankrap.
Dan apa masalahnya dengan pemilikan tanah Forest
City? Tanah tersebut adalah merupakan
tanah yang ditambak di tengah laut. Ini
bermakna tiada tanah yang “diberikan kepada China.” Johor mempunyai hak ke atas tanah yang
ditambak tersebut berdasarkan Kanun Tanah Negara, 1965 dan selagi ianya berada
dalam lingkungan tiga batu nautika mengikut Seksyen 3(3) Akta Laut Wilayah,
2012. Sama ada ianya merupakan pegangan
bebas mahupun pegangan pajakan, Johor mempunyai hak untuk mengambil semula
tanah tersebut di bawah Akta Pengambilan Tanah, 1960. Mana-mana tanah sehingga 12 batu nautika dari
sisir pantai adalah hak milik negara.
Namun Mahathir lebih suka memilih jalan dengan
menggembar-gemburkan cerita untuk menakut-nakutkan rakyat. Dalam ucapan beliau baru-baru ini, beliau
berkata, “Habislah tanah kita akan dijual, tidak kiralah Forest City, saya
harap Forest City akan betul-betul jadi ‘forest’ (hutan)…penduduknya akan
terdiri daripada kera, monyet dan sebagainya.”
Taman Perindustrian Malaysia-China Kuantan (MCKIP)
dibangunkan oleh MCKIP Sdn Bhd (MCKIPSB) yang merupakan sebuah syarikat
usahasama 51:49 di antara sebuah konsortium Malaysia dan sebuah konsortium
China. Pegangan dalam Konsortium
Malaysia pula terdiri dari IJM (40 peratus), Sime Darby Property (30 peratus)
dan Kerajaan Negeri Pahang (30 peratus).
Taman perindustrian kembarnya iaitu Taman Perindustrian China-Malaysia
Qinzhou (CMQIP) di negera China pula dipegang oleh sebuah konsortium Malaysia
(SP Setia Berhad dan Rimbunan Hijau Group) sebanyak 49 peratus. SP Setia Berhad adalah 100 peratus milik PNB.
Mengikut logik Mahathir, bukankah China telah
memberi peluang kepada Malaysia untuk menjajah negaranya? Sebelum ini China juga telah membenarkan
Singapura menjajahnya di dua kawasan iaitu di Taman Perindustrian
China-Singapore Suzhou dan juga di Bandaraya Eko China-Singapore Tianjin.
Walaupun keadaan di Sri Lanka nampak suram, Jepun,
Singapura dan India telah menyatakan hasrat untuk membina infrastruktur dan
mendirikan perniagaan di Sri Lanka.
Walaupun Sri Lanka mempunyai asas ekonomi yang lemah, Lolitha Abeysinghe
dari Opportunity Sri Lanka kekal optimistik.
“Pergantungan berlebihan terhadap mana-mana negara
untuk pelaburan, teknologi dan pasaran boleh memberi kesan buruk terhadap
kepentingan negara dalam jangka panjang, tetapi sekiranya diurus dengan betul
dan dengan wawasan yang jauh, Sri Lanka boleh mengurangkan masalah tersebut dan
mendapat manfaat terbaik untuk ekonomi luar bandar domestik di dalam sebuah
dari wilayah-wilayah terpinggir di Sri Lanka,” katanya.
Malaysia mempunyai wawasan tersebut tetapi
malangnya sesetengah orang lebih gemar sekiranya Malaysia gagal hanya kerana
kepentingan politik. Politik cara kera dan monyet.
No comments:
Post a Comment